Uczniowie chcą powrotu do szkoły! Zdalne nauczanie i zamknięcie w domu wywołuje depresję? Opinie Czytelników

Zapytaliśmy kilka dni temu naszych Czytelników o to, jak wygląda zdalne nauczanie i co o nim sądzą. Otrzymaliśmy kilka bardzo ciekawych odpowiedzi. Głównie odezwali się do nas uczniowie i rodzice.

fot. pixabay.com

Uczniowie i to w różnym wieku podchodzą do tej nowej formy nauczanie dość krytycznie. Na początek dwoje uczniów szkół średnich

Uczennica technikum

Jestem teraz w technikum hotelarskim i w czerwcu piszę egzamin zawodowy. Z tego co wiem, to będę pisała go przez internet, tak samo, jak będę odbywała praktyki przez internet w marcu. Z czego bardzo ubolewam, bo nie spodziewałam się takiej formy praktyk ani egzaminów. Na pewno mamy więcej zadawane niż normalnie jak byśmy chodzili do szkoły. Każdy oczywiście z nauczycieli uważa, że po prostu ściągamy na testach i dlatego te testy są dosyć obszerne, jest po prostu mała ilość czasu, aby je uzupełnić. Oczywiście moim zdaniem powinniśmy wrócić do szkoły na 50% godzin lekcyjnych. To znaczy, że jednego dnia jesteśmy w szkole, a następnego dnia w domu, żebyśmy tak samo również nie spotykali się z dużą ilością osób na korytarzu i tak żeby jednego dnia w całej szkole było 50% uczniów, a te drugie 50% uczniów było następnego dnia w szkole. To jest moja oczywiście subiektywna opinia.

Uczeń 3 klasy technikum

Lekcje trwają od 08:00 do 15:45. Ze wszystkich nauczycieli tylko dwóch jakoś próbuje uczyć, reszta wysyła zadania. Ogólnie dramat, bo i tak trzeba siedzieć na teams'ach, bo inaczej nieobecność.

Na początku czerwca egzaminy zawodowe, które w przeciwieństwie do tych ósmoklasisty coś znaczą, ale nikt nas do tego nie przygotowuje (nawed nie ma jak, bo to głównie praktyka). Jeśli wrócimy w marcu, to nie będzie czasu na przygotowania, bo od kwietnia do maja praktyki zawodowe (które w skrócie polegają na zapisaniu się w jakieś firmie i siedzeniu w domu przez miesiąc, bo nikt nam nie da dostępu do komputerów), a w maju matury...

Możnaby pomyśleć, że uczniowie szkół podstawowych do uczenia się w domu podchodzą na większym luzie, bo jeszcze nie muszą myśleć o swojej przyszłości. Tymczasem opinie są zdecydowanie inne.

Uczennica 4 klasy

Po pierwsze. Każdy chce wrócić do szkoły nawet ja, ale ostatnio ojciec mojej koleżanki przywiózł covida. Mam brata, który miał z nią kontakt i klasy 1-3 i przedszkole poszło na kwarantanne. Ja chodzę do 4 klasy i bardzo chcę wrócić do szkoły. Ja po prostu z płaczem patrzyłam, jak brat idzie, ponieważ ja lubię szkołę i się uczyć, a szczególnie, że mam dość siedzenia przed telefonem lub komputerem. Brakuje mi kontaktu z nauczycielami, a oni są nowi. Bardzo chciałabym się spotkać z klasą. Chodzież niektórych nie lubię, ale w końcu jesteśmy od zerówki razem i nie zamieniłabym ich.

Po drugie materiał szczególnie z matematyki czy angielskiego mi tak łatwo nie wychodzi jak np. przyroda. Nauczyciele i uczniowie chcą w końcu wrócić szczególnie ci starsi, bo my nie wytrzymamy psychicznie i fizycznie. Wiem, to jest czas szczególny, ponieważ ta pandemia i koranawirus, czas w którym nie można kaszlnąć, bo wszyscy na ciebie patrzą jak na malowidło i jeszcze duszenia się w maseczkach.

Po trzecie. Gdy pani pyta to cisza albo jest taki ktoś, który się wyrywa do odpowiedzi, bo nikogo nie ma. Odpowiadamy przez komputer włączamy mikrofon, a pani kamerki nie wymaga. Są łatwe sposoby na wymiganie się odpowiedzi np. napisać na czacie (jeżeli mam na Teamsie) „mikrofon mi nie działa” albo powiedzieć „czy pani może powtórzyć, bo mi zacina?”.

Uczeń 6 klasy

Jestem uczniem 6 klasy prywatnej szkoły podstawowej w Krakowie. W tamtym roku mieliśmy znacznie mniej lekcji niż normalnie. Było to tylko ok. 3 godzin dziennie. Po drugim zamknięciu szkół jednak postanowiono zostawić normalną liczbę lekcji, czyli siedzimy przed kompem po 5-6 godzin dziennie, czasami mając okienka między lekcjami. Codziennie boli mnie od tego głowa i już nie mogę się doczekać na powrót do normalnych lekcji. Przynajmniej zadań domowych mamy mniej ;)

Do nauczania w domu przez komputer niektórzy rodzice podchodzą pozytywnie, a niektórzy negatywnie. Do nas dotarły dwie różne wypowiedzi.

Mama ucznia 5 klasy szkoły podstawowej

Jestem mamą ucznia 5 klasy szkoły podstawowej. Jesteśmy bardzo zadowoleni ze zdalnego nauczania. Lekcje odbywają się według planu, cały materiał zostaje przerobiony. Wszystko przebiega w miłej atmosferze. Syn wreszcie przestał ciągle chorować, jak miało to miejsce kiedy chodził do szkoły. Jest też zrelaksowany. Mówił, że w szkole nauczyciele ciągle wrzeszczą na uczniów, przed kamerkami bardziej się pilnują. Nie ma problemów z lekcjami, wszystko sam doskonale ogarnia. Oceny ma podobne, jak podczas nauczania stacjonarnego. Uważamy, że jeśli dziecko chce się uczyć, to będzie to robiło i w szkole, i w domu. Według nas nauka zdalna może i powinna trwać conajmniej do końca roku szkolnego. Zdrowie ludzkie jest najważniejsze. Jeżeli ktoś twierdzi inaczej, to powinien zastanowić się gdzie leży problem i próbować go rozwiązać. Jak wszystkie dzieci wrócą do szkoły, to będziemy mieć powtórkę z jesieni i pandemia nigdy się nie skończy.

Mama ucznia 6 klasy szkoły podstawowej

Nauczania zdalne wg mnie – rodzica ucznia z 6 kl. podstawówki, to istny koszmar. Tak naprawdę od wielu miesięcy edukacja nie istnieje. Gdy słucham głosy zachwalające zdalne nauczanie, to nie wiem czy śmiać się, czy płakać.

U mojej córki z miesiąca na miesiąc coraz bardziej widoczne było zniechęcenie, marazm, brak motywacji.. i jeszcze obecną nadzieję, że szkoła stacjonarna wróci. Teraz moja córka już nie ma nadziei na powrót szkoły.

W czasie lekcji zdalnych uczniowie gadają ze sobą, grają lub tylko zgłaszają swoją obecność, a potem nie interesują się lekcjami. Nie winię za to nauczycieli, niektórzy się nadal starają, by jakoś te lekcje wyglądały, ale nigdy nawet w małym stopniu nie zastąpi zdalna nauka, nauki stacjonarnej.

Ale problemem największym jest nie brak edukacji, bo bez tego przez jakiś czas da się przeżyć, problemem większym są straty psychiczne, które dotykają dzieci. O tym niestety rząd zapomniał...

Ja z miesiąca na miesiąc coraz bardziej obserwuję problemy psychiczne mojego dziecka, które stawało się coraz bardziej smutne, zamknięte w sobie, nerwowe. W grudniu zdiagnozowana została depresja dziecięca. Nie poznaję swojego dziecka. Z wesołej, towarzyskiej dziewczyny, stała się smutna, płaczliwa. Obecnie bierze leki, chodzi na terapię, na której jest wiele dzieci ze zdiagnozowaną depresją, nerwicą, lękami. Przyczyna – brak szkół i izolacja od miesięcy dzieci od rówieśników.

Nigdy nie wybaczę polskiemu rządowi tego, jak bardzo zignorował potrzeby dzieci, jak je niszczy, o tym nikt nie mówi. A to dzieci są największą ofiarą pandemii.

Niestety, nie napisali do nas nauczyciele. Żaden nie wypowiedział się na ten temat. Chcielibyśmy wiedzieć, jak im się pracuje. Co sądzą o takim sposobie nauczania i czy dzieci są w stanie się coś nauczyć przez komputer. Oczywiście nadal oczekujemy na opinie rodziców i uczniów. Drodzy uczniowie napiszcie jak się czujecie zamknięci w domach – fizycznie i psychicznie. Czy faktycznie jesteście w stanie czegoś się nauczyć i jak radzicie sobie z zadaniami domowymi? Kochani rodzice, a wy opowiedzcie jak zachowują się dzieci czy musicie poświecać im sporo czasu na tłumaczenie lekcji? Piszcie na adres: laskiewicz@doba.pl, a w tytule piszcie „zdalne nauczanie”. Dziękujemy za wszystkie opinie.