Pierwszy wielki koncert 2023 roku w Polanicy-Zdroju! Iza Połońska oczarowała nas piosenkami Seweryna Krajewskiego

11 Zobacz galerię

Na przywitanie nowego roku Polanica-Zdrój przygotowała nie lada atrakcję, choć – musimy to przyznać – wątpiliśmy, czy może nas ona porwać. A tu proszę... Koncert piosenek Seweryna Krajewskiego w Teatrze Zdrojowym, a nade wszystko artyści i ich interpretacje tych znanych przecież wszystkim przebojów, po prostu wzbudziły zachwyt. To nie przesada. To było wielkie święto słowa i muzyki.

Koncert o tytule „Baw mnie!”  zapowiadał się szlagierowo nie ze względu na ponadczasowy charakter twórczości Seweryna Krajewskiego i to, że jego przeboje bezbłędnie rozpoznaje już kilka pokoleń Polaków. Nie ma przecież złej muzyki, jest tylko źle zagrana. A tu mieliśmy gościć muzyków absolutnie wybitnych. Skąd zatem te wątpliwości? Obawialiśmy się, że będzie to dla nich zwyczajnie jedynie chałtura!

Łatwo przyznać się do błędu, jeśli Iza Połońska śpiewa tak, że słychać każde słowo tekstu, a jakie są przy tym emocje... Jej szept obudziłby głuchego! Artystka nawet gdy nie śpiewała, zachwycała publiczność. Urodą? To oczywiste. Na równi jednak słowem, które potrafi wypowiadać tak, że koi noworoczne nerwy. Spróbujcie Państwo: słuchanie poprawnej polszczyzny jest więcej warte, niż jakiekolwiek ćwiczenie relaksacyjne. Pani Iza jest na scenie w jej stosowaniu arcymistrzynią. A jeszcze jak ona się tym bawi! Kto nie słyszał, niech natychmiast sięgnie po płyty, a choćby i do serwisu youtube.

Śpiewający z Izą Połońską Wojciech Myrczek wydawał się być przy niej zaledwie poprawnym wokalistą i eleganckim mężczyzną, który ma robić tło dla artystki i dać od czasu do czasu jej odpocząć... I znowu WIELKI błąd, do którego musimy się przyznać. To jest wyjątkowa postać! Jego umiejętności i pomysł, jak je z lekkością pokazać, w końcu i nas oszołomiły. Mamy nauczkę: jeśli nie znamy jakiegoś artysty, to świadczy wyłącznie o naszych ograniczeniach, a nie o jego klasie. Wojciech Myrczek kłaniał się publiczności w Polanicy-Zdroju ze sceny. A to jemu należy się nasz głęboki ukłon. A jego scat? To trzeba usłyszeć!

Wreszcie Leszek Kołodziejski, który zaaranżował na nowo kompozycje Seweryna Krajewskiego. Wybitny akordeonista przyznał nam po koncercie, że długo się do tego zabierał. – Krajewski kojarzy się przecież z gitarą... – mówił nam. U Kołodziejskiego dla gitary nie znalazło się miejsca. Nienachalna sekcja – perkusja i gitara basowa, saksofon, który zaskoczył nas w pewnym momencie niesłychanie i jego klawisze lub akordeon. Jak na muzyka, który ceni sobie improwizację, to raczej konserwatywny wybór. Tak jednak miało być! Równowaga: niemal żadnych indywidualnych popisów. Mistrz wie, że to kompozytor jest gwiazdą, nie jego interpretatorzy.

W Teatrze Zdrojowym usłyszeliśmy 13 utworów i nie były to tylko kompozycje Seweryna Krajewskiego. Na początek „Pod niebami”, zaraz potem „Co każdy chłopiec wiedzieć powinien” i „Ludzkie gadanie”. Wydawało się, że będzie to solidny oddech po sylwestrze i dobry początek karnawału. I nic więcej. Aż Iza Połońska zaśpiewała „Klucz do szczęścia”... Najtwardszy facet by się przy tym wzruszył. Potem zwyczajne „Szukaj mnie” i... lekki szok: „Anna Maria” ze wstępem na saksofon Michała Kobojka. Nie, nie, nie! Autor tego tekstu wychował się na piosence Czerwonych Gitar i za nic nie odda swoich wspomnień. Długo zatem bronił się przed nowym podejściem do Krajewskiego.

Potem „Wielka miłość” i „Uciekaj moje serce”... No tak, to nie nasze klimaty. Aż przyszedł ten moment, że musieliśmy bezwarunkowo skapitulować przed kunsztem aranżacji Kołodziejskiego. „Okularnicy”, kompozycja Jarosława Abramowa-Newerlego do tekstu Agnieszki Osieckiej oczarowała. A potem przyszło absolutne odkrycie: „Nie spoczniemy”. Iza Połońska powiedziała przed tą piosenką, że Osiecka i Krajewski właściwie wstydzili się jej i nazywali „chodnikową”. Dodała jednak, że każda piosenka może być wartościowa, ale w odpowiedniej aranżacji. To był popis możliwości wokalnych Myrczka, dowód, że szept Połońskiej jest nie mniej wart niż krzyk, wreszcie solo na saksofonie.

Okazało się, że „chodnikowy” utwór w zgoła niechodnikowej aranżacji, może porwać publiczność. Polską publiczność, która zwykle hołduje prawu inżyniera Mamonia z filmu „Rejs”: – Mnie się podobają melodie, które już raz słyszałem. Melodia niby i tym razem była znana, ale aranżacja? Mistrzowska. I nie tak łatwo wpadająca w ucho. Zaraz potem usłyszeliśmy hymn Agnieszki Osieckiej „Nie jesteś sama”. Bo na równi z Krajewskim to pani Agnieszka była bohaterką tego koncertu. Iza Połońska przytoczyła słowa kompozytora o poetce: – Tylko w tym duecie moje melodyjki nabierają sensu. Może tak, może nie, z pewnością fascynacja wokalistki Osiecką odegrała tu rolę.

Na koniec leciutkie „Baw mnie” do tekstu Jacka Cygana i owacja polanickiej publiczności. Jeszcze bis i „Na początku mówi się mama” – kompozycja Adama Sławińskiego do tekstu właśnie Osieckiej. Potem rozmowy z fanami, podpisywanie płyt... Trudno sobie wyobrazić lepszy początek roku. A my obiecujemy: nigdy już nie będziemy wątpić w rekomendacje Justyny Kuban, dyrektorki Teatru Zdrojowego. Mamy nadzieję, że w tym nowym, 2023 roku, niejedno nas tam zaskoczy. Może znowu Iza Połońska z zespołem? [kot]