4. Powiatowe Dyktando Stowarzyszenia Bibliotekarzy Polskich
17 czerwca w Gimnazjum Publicznym im. Wł. St. Reymonta w Kłodzku odbyło się. 4. Powiatowe Dyktando Stowarzyszenia Bibliotekarzy Polskich pod Honorowym Patronatem Wójta Gminy Kłodzko.
Do pisania dyktanda zgłosiło się 60 osób, przyjechało 41. W tegorocznym tekście czyhały takie pułapki, jak np. szaroniebieskosrebrzysta, woleoczko, cud-dzierlatka, splótłszy, niby szałas, Anno Domini, Grzymisław, czy Żelisława.
Dyktando najlepiej napisali:
Stanisław Gajos z kujawsko-pomorskiego
Jerzy Kalita z Kłodzka
Małgorzata Ostrowska z Ołdrzychowic Kłodzkich
Ewa Dobrzycka z Powiatowego Gimnazjum Dwujęzycznego w Kłodzku
Karol Mikołajczyk z Wilkanowa (gimnazjalista)
Nagrody wręczali:
Przewodniczący Oddziału Kłodzkiego Stowarzyszenia Bibliotekarzy Polskich, Sławomir Drogoś
Dyrektor Biblioteki Publicznej Gminy Kłodzko, Mariola Huzar
Współautorka tekstu dyktanda, Elżbieta Myślińska
Ciekawostki tegorocznej edycji:
Najstarszy uczestnik miał 64 lata
Najmłodszy uczestnik miał 13 lat
Dyktando pisali mieszkańcy kujawsko-pomorskiego, gminy wiejskiej Kłodzko, miasta Kłodzka, gminy Bystrzyca Kłodzka oraz miasta Duszniki-Zdrój
Autorski teksu dyktanda to panie polonistki Elżbieta Myślińska i Elżbieta Kurosz
Organizatorem dyktanda była Biblioteka Publiczna Gminy Kłodzko z/s w Ołdrzychowicach Kłodzkich wraz Kołem Kłodzkim SBP i przy współpracy z Gimnazjum Reymonta w Kłodzku. Serdeczne podziękowania dla wszystkich sponsorów, osób zaangażowanych i uczestników składają wójt gminy Kłodzko Stanisław Longawa oraz dyrektor Biblioteki Mariola Huzar.
Jak drzewiej bywało
Zbliżała się sobótka, czyli uroczystość obchodzona przez Słowian w noc letniego przesilenia słonecznego.
W powietrzu roztaczał się zapach roślin: chabru, chmielu zwyczajnego, jeżówki, macierzanki wonnej, żywokostu. W głębokim jarze, pośrodku wysokiego lasu, nad szemrzącym z cicha strumieniem, rozpościerał się kobierzec jaskrawożółtego jaskółczego ziela, kostrzewy czerwonej, wiechliny łąkowej i życicy. Błogi spokój zakłócał lot trzmiela. Znienacka pojawiła się piękna, młoda ważka
o szaroniebieskosrebrzystej barwie rozłożystych skrzydeł. Spomiędzy gęstych łóz wybiegła na żer wataha drapieżnych wilków. Natenczas tuż poza nimi, położywszy po sobie uszy, pierzchnął przelęknięty zając, skoczył parę razy
i przycupnął. Z dala widać było chmarę gałęzi niby szałas naprędce sklecony. Wpośród nich strzyżyk woleoczko kwilił: ,, Tirli, tirli, tralala”.
Już wkrótce na polanie zapłoną ogniska. Obrządek ten korzeniami sięga mroków przeszłości i prapoczątków kultury Europy Środkowej i Wschodniej.
Dwoje młodych, hardych Polan z niecierpliwością czekało na rytualne tańce
z hołubcami wokół żarzącego się stosu chrustu. Żelisława, cud- dzierlatka, przeszła już obrzęd zaplecin, kiedy matka, uroczyście splótłszy córce warkocz, zawiązała uploteczki i włożyła na jej głowę wianek z ziół i kwiatów. Od tej pory dziewczynka stała się panną.
Grzymisław, siedmioipółletni młodzian, przeżył postrzyżyny na przednówku . Rytuału obcięcia chłopcu włosów dokonał skonfundowany ojciec, który przejął wówczas nad nim pieczę.
Żelisława i Grzymisław udali się na łąkę porośniętą podbiałem i rumiankiem, gdzie wyprawiać będą harce i śpiewy niewymowne.
A działo się to Anno Domini (A.D.) 966 (dziewięćset sześćdziesiątego szóstego) roku, tuż –tuż przy leśnym dukcie, którym podążał samotrzeć Mieszko, świeżo ochrzczony książę Polan. Ponadtysiącletnie dęby stały się niemymi świadkami powrotu chrobrych rycerzy do Gniezna.
Komentarze (0)