Wiersz Adama Lizakowskiego na na 1000-lecie Bitwy pod Niemczą

Adam Lizakowski

Miasto na wzgórzu

Nawet ciepła woda nie daje ciału

Tyle przyjemności, co pieśń pochwalna.

(Pindar, Pieśń nemejska IV)

Słuchaj Ziemio Dzierżoniowska tysiąca głosów, raduj się,

bo oto rodzi się pieśń pochwalna pod promieniami

słońca wschodzącegp zza Gór Sowich.

Radość  śpiewania o Niemczy –mieście na Dolnym Śląsku,

O bohaterskim plemieniu Ślężan –wojach Bolesława Chrobrego dla których trzymam bukiet świeżo ściętych kwiatów.

Weselcie się – w Niemczy słychać czasu ciężkie stąpanie.

Serca do góry wznieście, jesteśmy u siebie, śpiewam

pieśń głosem Dolnoślązaka, spoglądam na Góry  Sowie,

chodzę po znanych mi ulicach, zaglądam do przyjaciół,

dzisiaj coś zrozumiałem z tradycji i obyczajów moich sióstr i braci,

historii Polski, miłości do ojczyzny.

Nie martwię się tym, że pokolenie za pokoleniem przemija,

bo zapach jabłek i kadzideł, woskowych świec,

kiszownej kapusty, ogórków, kruchość porcelany, kolor mosiądzu, srebra jest ten sam.

Niemczno!

szczycę się toba, jesteś chlubą, wśród miast śląskich i polskich – pierwsza.

W twoich murach obronnych ukryte są skarby,

ty sama jesteś drogocennym klejnotem.

Oblubienico wszystkich Polaków przez tysiąclecie,

Córo odważnych praojców, siostro odważnych

pobratyńców moich.

Na tobą chmury zwycięstwa rozpostarły wielkie

sztandary ze złota,

ja jestem ustami twymi niczym mech i trawa mocno

wrośnięte w mury obronne, nad którymi świeci tylko

triumfujące słońce.

Niemczo!

Twoje imię – lekcja historii, sprawdzian polski,

Twoje imię – łza pod okiem zawieszona niczym

Dzwon Zygmunta na Wawelu.

Niemczo!

Twoje imię – strzała mknąca do celu,

Twoje imię – włócznia, na ostrzu której los Polski

się trzepotał,

Twoje imię – kamień toczący się w przyszłość,

Twoje imię – pocałunek na złotym pierścieniu

zaślubin Śląska z Polską.

Niemczo!

Twoje imię – pieśń pszczół, łąk, traw, rozśpiewanego

ptactwa, wiatru lipcowej burzy, chór drzew,

ogień święty, pieśń jak plaster miodu słodka,

Twoje imię – radość dojrzewania czerwonej czereśni,

złotej pszecznicy, brązowienia liścia.

Niemczo!

Twoje imię – pożar, co serca zjednoczył,

Twoje imię – wzywa nas do podania sobie rąk

Twoje imię – świadectwo dojrzałości dla odważnych,

Twoje imię – początek drogi, której na imię polskość.

Bądź pochwalona córko pradawnego Śląska

czerwono różó wyrosła na zielonym wzgórzu

podszyta  pieszyckim wiatrem.

         Bądź pochwalona, to ty dodajesz urody i powagi

         młodym, krążysz w ich żyłach niczym krew.

Bądź pochwalona i niech szczęście ci zawsze sprzyja

jak dzieciom prowadzonym przez anioła stróża.

         Bądź pochwalona pieśnią o małej ojczyźnie,

         Bo w pieśni radość i duma człowieka mieszka.

Wiersz pochodzi z Poetyckiej Trylogii Sowiogórskiej  z tomu  pt. Dzieci Gór Sowich, wydanego przez Miejski Ośrodek Kultury w Piławiej Górnej. (Dyrektor Zbigniew Łupak). Wybór i słowo wstępne Beata Hebzda-Sołogub. Wydawca. Studio Edytor, 2007 r. Dzierżoniów.

Adam  Lizakowski po 34 latach wrócił do kraju z emigracji ze Stanów Zjednoczonych do Polski. Prowadzić warsztaty poetyckie w Studium Literacko-Artystycznym przy Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie oraz w Instytucie Dziennikarstwa i Komunikacji Społecznej Uniwersytetu Wrocławskiego we Wrocławiu.